Van Crowell via Paducah tot Matador: 68 mijl of 109 km
Die ochtend in Crowell, mijn vertrekplaats. Amerikaanse
“stadjes” zijn dikwijls troosteloos en zonder vorm tenzij dan een kruispunt.
Vandaag is het Pasen dus zeer kalm. Toch zijn de winkels hier open soms zelfs
24/7
Duidelijk een Trump-staat:
Dit is mijn dagtocht, tot Matador:
Welk dier is/was dit?
Wat uitleg over een deel van deze Koga wereldfiets:
14 Rohloffversnellingen ingebouwd in de naaf van het
achterwiel. Ze vergen geen onderhoud tijdens de tocht, worden nooit vuil en je kan zoveel schakelen
als je wil ook bergop. In stilstand kan je vb. ineens van 14 naar 1 draaien:
De bediening aan het stuur rechts (draaiknop):
De fiets heeft geen ketting maar een riem wat voor mij
alleen maar voordelen heeft: geruisloos, nooit smeren, houdt geen vuil vast,
kan je afspoelen met water… Ik heb wel een reserve meegenomen.
En ja, onderweg tijdens mijn stopplaats was dit het enige
dat ik in een hoekresto kon vinden: gegrilde kip, een rare mix van rijst en
bonen in de saus en huge size Fanta. Bij momenten is dit toch wel erg dat dit hun straateten is en dat er in dit stadje bijna niks anders te vinden is;
Een winkel in de buurt waar ik een koffie gedronken heb. Deze zak met Marshmallows is minstens een halve meter lang. Super Super Size:
Typisch:
S. Pease River maar zo droog als wat. De woestijn nadert:
Mijn reisweg achter mij:
En voor mij. Raar hoe kleuren van lijnen door een ander perspectief wijzigen:
En ja, na 14 dagen fietsen had ik 's middags een dip. Logisch na 1500 km fietsen, dag na dag. Door dat rot eten in dat hete stadje was mijn energie op een nog lager laag pijl en nog 51 km te rijden. Wat nu? Rustig daar een koffie gedronken, toiletpauze (zeer belangrijk voor een lange afstandsfietser) en dan maar in traag tempo op weg. En het ging traag. Maar, dankzij de muziek die ik van sommige onder jullie kreeg kwam de energie terug.
Het tempo klom geleidelijk, de muziek gaf vleugels en je werkt aan je comfortzone. Ik deed mijn strooien hoed (uit New Orleans) aan, mijn zonnebril (de eerste keer op al mijn tochten dat ik dit deed) wat deugd deed aan mijn ogen. Het is hier warm en de zon staat zeer hoog.
Dus, het ging vooruit, ja, het ging vooruit, het ging verbazend goed voorruit. Ik bleef dicht bij mezelf en mijn tempo, reed bijna continu met kleine eet- en drankpauzes en de muziek... Dank hiervoor!
Dit zijn reusachtige aangeplante velden die wachten op regen. Zou Texas door klimaatopwarming ook verder verdrogen? De Texanen geloven er niet in, net zoals Trump:
Ik ben op mijn eindbestemming Matador waar de zijstraten met oudere winkels leeg zijn. Veel gesloten panden door de opkomst van de grote ketens. Spijtig:
Ik had geen zin meer indien typische motelletjes want dit was een historische kans: Hotel Matador, 100 jaar oud, prachtig. Ik ben de enige gast. Zeer vriendelijke ontvangst door gastvrouw Karen, prachtig oud interieur beneden waar ik nu met goede Wifi aan mijn blog werk. Oef! Een hele verademing:
Toen er nog geen GSM was:
Dit is een suite mooi ingericht. Het was vroeger een kappersalon, vandaar de spiegels:
Buitenterras, "Firends and Family gather here", mooi:
Water is hier ook nodig:
